بررسی آمادگی یادگیری خود-راهبر دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان در سال ۱۳۹۱: رویکردی برای ارزیابی اثربخشی آموزش عالی

سابقه و اهداف : تولید فزاینده اطلاعات سبب کوتاهی عمر دانش پزشکی شده است، لذا دانشجویان باید با کسب آمادگی یادگیری خود-راهبر حتی پس از خروج از نظام آموزش رسمی نیز، قادر باشند دانش و صلاحیت حرفه ای خود را به روز نگه دارند. این پژوهش با هدف تعیین آمادگی یادگیری خود-راهبر دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان در سال 1391 طراحی شده است. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، آمادگی یادگیری خود-راهبر 473 نفر از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان به روش تصادفی سهمیه ای و توسط پرسشنامه فیشر بررسی شد. نمرات بالاتر از 105 در طبقه بالا، 60-105 متوسط و کمتر از 60 در طبقه پایین قرار داده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار spss و آزمون کای دو، ضریب همبستگی و رگرسیون چندگانه هم زمان مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین نمره کل آمادگی یادگیری خود- راهبر دانشجویان 17/17 ± 55/83 بود (با نمره حداقل 40 و حداکثر 137). 11% دانشجویان در طبقه ضعیف، 1/80% متوسط و 9/8% در طبقه قوی قرار داشتند . بین نمره کل آمادگی خود راهبرو خصوصیات فردی و تحصیلی دانشجویان همبستگی معنی داری وجود نداشت . نتیجه گیری: دانشگاه ها باید برای پاسخگویی به نیازها و چالش های گوناگون دنیای کنونی، با رویکردهای آموزشی دانشجومحور، دانشجویان را به سمت کسب آمادگی یادگیری خود- راهبر سوق دهند.